Rozdział XII

„Komuś tam na górze dziękuję za to, że ta dziewczyna pojawiła się w moim życiu. Cieszę się, że to właśnie ją spotkałem..”

            Obydwoje teraz leżeliśmy twarzami w poduszkach, które bardzo przyjemnie przesiąkły zapachem Blacka. Odwróciłam się w jego stronę. Bardzo go polubiłam.. Cieszy mnie fakt, że się zaprzyjaźniliśmy. Uśmiechnęłam się do siebie. Chłopak właśnie obrócił się w moją stronę..

-Co się tak patrzysz? – miły, inteligentny i jak zawsze kulturalny chłopak..

-Wiesz co jest zabawne? – spojrzał na mnie pytająco – Nasze pierwsze spotkanie.. wtedy co przez ciebie Nataniel się na mnie zdenerwował, myślałam, że nie będziemy mieli o czym ze sobą rozmawiać. A teraz..? Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że się zaprzyjaźnimy.. wyśmiałabym go.

-Ja też.. – uśmiechnął się ciepło, po czym przysunął się do mnie – ..ale naprawdę się cieszę, że to wszystko się tak potoczyło – nie mogąc wytrzymać, po prostu wtuliłam się w jego ciepły tors..

-A tak w ogóle to czemu się tu przeprowadziliście? – spojrzałam mu w oczy

-Nikomu nie powiesz? – chłopak pokręcił głową – Na paluszek? – wystawiłam mały palec do obietnicy

-Na paluszek – uśmiechnął się

-Gdy mieszkałam w Shea byłam uważana za kujona.. chodziłam na wiele zajęć, dlatego nie imprezowałam ze swoimi znajomymi. Miałam parę „przyjaciółek”, ale wszystkie nagle wyparowały, gdy ich potrzebowałam.. – chłopak wytężył wzrok – no więc.. miałam sąsiada, który nazywał się Max, największe ciacho w klasie.. Już wtedy był chamem i prostakiem, ale tego nie zauważałam, bo byłam w nim beznadziejnie zakochana. Wydawał się dla mnie nieosiągalny, więc nie trudno było sobie wyobrazić moją euforię, gdy zaprosił mnie na randkę. Od tego czasu byliśmy ze sobą jakieś dwa lata. Max zdradzał mnie notorycznie w każdy możliwy sposób. Ja mu zawsze wybaczałam.. z miłości.. To był toksyczny związek. Zrywaliśmy, by po chwili do siebie wrócić. Ale gdy przyłapałam go z moją ”przyjaciółką”, miarka się przebrała. Zerwałam z nim. Na dobre. Po wszystkim dowiedziałam się, że był ze mną tylko dla jakiegoś jebanego zakładu.. rozumiesz? Założył się z kolegami, że mnie poderwie.. Przez dwa lata żyłam w pieprzonym kłamstwie. Załamałam się. Przestałam chodzić do szkoły i tyle mnie tam widzieli. Leżałam tylko w swoim pokoju i wyłam do poduszki. Victorii czasami udawało się wyciągnąć mnie na zakupy czy coś, ale wcale nie poprawiało mi to humoru. I wtedy rodzice zadecydowali o przeprowadzce.. Chcieli, abym zaczęła nowy rozdział w swoim życiu. Postanowiłam więc, że zapomnę o tym, co było i skupię się na teraźniejszości. I tak, trafiłam tutaj.

-Pff.. dupek nawet nie wie, co stracił.. – dopiero teraz zauważyłam, że podczas opowiadania, po policzku spłynęła mi jedna łza, którą Kastiel starannie wytarł – Jesteś wspaniałą dziewczyną, wiesz?

-D-dziękuję.. – uśmiechnęłam się do niego – ..jesteś jedyną osobą, której to opowiedziałam.. Dziękuję, że mogłam to w końcu z siebie wyrzucić.. i zamknąć na dobre tamten rozdział.. – czerwonowłosy nic nie mówiąc, po prostu mnie objął. Teraz potrzebowałam tylko jego obecności.

Nagle usłyszałam telefon, oderwałam się od Blacka. Dzwoniła Viki.

-Halo? No gdzie ty jesteś? Widziałaś która jest godzina? – spojrzałam na zegarek. Była już siedemnasta.

-T-tak, przepraszam.. zaraz będę – odłożyłam słuchawkę

-Jak to możliwe, że już jest siedemnasta?! – zwróciłam się do buntownika

-W miłym towarzystwie, czas szybko mija – puścił mi oczko – może dać ci coś na przebranie, hmm? – co? Aaa.. Nadal byłam w szlafroku..

-Jakbyś mógł.. – zaśmiałam się

Black wstał z łóżka i podszedł do szafy. Wyciągnął z niej jakiś T-shirt i dresy. Podał mi je.

-Na mój gust będziesz w tym wyglądała idealnie! – czy mi się wydaje, czy on właśnie udaje Rozalię?

Poszłam do łazienki się przebrać. Za dużą koszulkę wsadziłam do za dużych dresów. Przejrzałam się w lustrze. Zajebisty outfit Alice.. Wyszłam z łazienki ignorując kpiące spojrzenie Kastiela.

-Idziemy?- zapytałam

-My? – uśmiechnął się do mnie

-No chyba możesz poudawać na chwilę gentelmana i odprowadzić mnie do domu.. – złapałam go za ramię - ..no chodź!

-Dobra, dobra.. ale pozwolisz mi się ubrać? – a no tak.. Black nadal siedział w koszulce i gaciach

-Masz pięć minut, czekam na dole – wzięłam torebkę i zeszłam na parter, dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie ma w domu Demona.

Poszłam do kuchni się napić, po chwili przyszedł czerwonowłosy.

-Gdzie jest Demon? – zapytałam

-W kojcu, na dworze. Zamykam go tam, gdy robię imprezę, żeby nikt mu nic nie zrobił.. – uśmiechnął się do mnie - ..a co? Myślałaś, że się go pozbyłem?

-N-nie, tylko po prostu zastanawiałam się, gdzie jest..

-Pff.. kłamać to ty nie umiesz.. – Kastiel złożył ręce na piersi

-Niestety. Będziesz musiał mnie podszkolić! – mrugnęłam do niego

-Dobra, chodźmy już! – buntownik złapał mnie za rękę i wyprowadził z domu

Rozejrzałam się po podwórku. Black mówił prawdę, kojec Demona stał na drugim końcu ogródka. Gdy zamknął drzwi, ruszyliśmy w stronę mojego domu. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, ale nie przeszkadzało mi to. Lubiłam spokój i ciszę. Droga minęła szybko, zanim się zorientowałam, staliśmy już pod moim domem.

-Madame? – Kastiel wziął moją rękę i pozostawił na niej czuły pocałunek

-Hahaha co ty robisz? – puknęłam się w czoło

-No co? Chciałaś, żebym był gentelmanem to nim jestem – mrugnął do mnie

-Jesteś niemożliwy! Dobra, ja lecę – przytuliłam go na pożegnanie i weszłam do domu

Przy drzwiach stała już Victoria..

-To był ten Kastiel? – i wszystko jasne! Black widział ją przez okno, więc postanowił zrobić piorunujące pierwsze wrażenie. Co za człowiek!

-Też się cieszę, że cię widzę siostrzyczko.. – zaczęłam swój monolog

-Hahaha no cześć, cześć – przytuliła mnie – To jak? Opowiesz mi o nim?

-Może później! – szybko uciekłam do swojego pokoju

Gdy weszłam do środka zauważyłam mojego pieska śpiącego na łóżku. Jaka ona jest słodka! Położyłam się obok i wtuliłam się w jej cieplutki brzuszek. Mała się przebudziła i gdy tylko spostrzegła, że ja to ja, rzuciła się na mnie i złożyła mi milion buziaków.

-Stęskniłaś się? – powiedziałam, po czym pocałowałam ją w nosek

Pobawiłyśmy się jeszcze przez chwilę, ale gdy wyszłam na chwilę do łazienki i wróciłam szczeniaczek już spał. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego psiaka. Spojrzałam na zegarek. Była dopiero osiemnasta. Postanowiłam, że pójdę już się umyć. Wzięłam pidżamę i zrobiłam to, co miałam zrobić. Pomyślałam, że skoro i tak nie mam co teraz robić, to pójdę do Viki na dół. Skierowałam się do salonu, na kanapie siedziała urocza parka.

-No elo – usiadłam koło Viki

-Patrz Mike, kto zaszczycił nas swoją obecnością – uśmiechnęła się do mnie

-Widzę. To jak, Alice? Opowiesz nam coś o swoim życiu? – zaśmiał się

-Oj przestańcie, po prostu nie miałam czasu wam o wszystkim opowiadać.. – oboje udali obrażonych – ..no dobra.. Pytajcie o co chcecie..

-Kim jest Kastiel? – platynowłosej zaświeciły się oczy..

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejka!

Rozdział XII już na pokładzie^^

Cieszę się, że tyle już ze mną jesteście. Wybiło nam już 1 400 wyświetleń!♥

Komentujcie i czytajcie :D Buziaki♦

                                                           ~ Alice♥