Rozdział 37

„Muszę ci powiedzieć, że całkiem dobrze się bijesz.. Ale wolę nie wiedzieć, gdzie się tego nauczyłaś.”

Od paru minut maszerowaliśmy poprzez ciemny las. Przeczuwałam, że się zgubiliśmy..

-Głupi Kastiel.. – mruknęłam, ten tylko uścisnął moją dłoń. – Czemu dałam ci się namówić…

-Nie panikuj.. Usiądź tutaj i na mnie poczekaj. – wskazał pobliskie drzewo.

Cicho westchnęłam i usiadłam tak, jak mi kazał. Black gdzieś poszedł, a ja nie chciałam siedzieć bezczynnie. Rozejrzałam się dookoła.. Jak on mógł mnie tu zostawić całkiem samą? Las o tej porze wydaje się strasznie wielki. Nie to żebym się bała, bo nie boję się głupich lasów, po prostu nie wiem gdzie on poszedł.. To nie to samo.

Pomyślałam, że na wszelki wypadek wejdę na to drzewo. Ostrożnie położyłam nogę na pierwszej gałęzi i zwinnie wspięłam się do góry. Spojrzałam przed siebie, przed moimi oczyma pojawił się piękny, aczkolwiek tajemniczy obraz. Poczułam się jak kilkanaście lat temu. Mała dziewczynka, nielubiąca chłopców, potrzebująca samotności, której kryjówka i widokówka znajdywała się na wysokim drzewie nieopodal domu.. Trochę się zmieniło od tamtej pory.

Nagle straciłam równowagę, zachwiałam się i zaczęłam spadać. Przygotowałam się już psychicznie na to, że „będzie bolało”, ale wnet poczułam czyjeś ręce owinięte wokół mojego ciała. Spojrzałam w górę.

-K-Kastiel? – zapytałam wszystkim zaskoczona.

-Czemu chcesz być taka samodzielna? – odłożył mnie na ziemię. – Skoro powiedziałem, żebyś poczekała..

-Przepraszam.. – spuściłam głowę.

-Pff.. – Black wyglądał na zdziwionego. – Chodź tu. – przyciągnął mnie do siebie.

-Zawsze się pojawiasz, kiedy mam kłopoty.. – westchnęłam.

-Nic nie poradzę, widocznie mam już radar na twoje tarapaty.. – nakrył moją twarz swoimi dłońmi i czule pocałował. – Chodź, chyba znalazłem wyjście.

Czerwonowłosy chwycił mnie za rękę i poprowadził do domniemanego wyjścia. Rzeczywiście, zaraz ukazały nam się znajome twarze rówieśników i zdenerwowane twarze nauczycieli.

-Black, Courtney gdzie wy się podziewaliście!? – dobiegł nas głos starszej.

-J-Ja.. – spojrzałam na ciemnookiego. – To moja wina..

-Nie. To moja wina. – odrzekł. Wyraźnie nie chciał żebym wszystko wzięła na siebie.

-Och, jakie to wzruszające! Zaraz chyba.. zwymiotuje. – spojrzałam przed siebie i zobaczyłam Amber, najwidoczniej policzek ją przestał boleć.

Posłałam jej mordercze spojrzenie, więc zamilkła.

-Dobrze, jutro stawcie się u mnie w gabinecie. – powiedziała sucho dyrektorka. – A teraz, wszyscy do autobusu.

Posłusznie wsiedliśmy do busa i udaliśmy się z powrotem do szkoły.

-Kto cię odbiera? – usłyszałam głos buntownika.

-Chyba wracam sama.. – odpowiedziałam.

-To cię odwiozę.. – objął mnie ramieniem.

-Kastiel.. Nie jesteśmy sami. – rozejrzałam się rozjuszona.

-Nie obchodzi mnie to.. – mruknął i zamknął oczy.

Podróż do szkoły minęła mi równie szybko jak podróż na start. Po przyjeździe wszyscy porozchodzili się do domów. Ja wróciłam z Kastielem.

-Dziękuję za dzisiaj.. – złożyłam pocałunek na jego ciepłym policzku.

-Wiesz, że nie musiałaś się za mnie wstawiać.. – wyszeptał. – To ja noszę spodnie w tym związku. – zaśmiał się, a mój wyraz twarzy przypominał teraz typowego pokerface’a.

-Do jutra, prześladowco – uśmiechnęłam się.

-Do jutra, ofiaro – zaśmiał się i wjechał na swoje podwórko.

 Wróciłam do domu i poszłam na górę. Michael i Viki siedzieli w gabinecie.

-Cześć wam! – przywitałam się.

-Hejka, jak było? – zapytali.

Opowiedziałam im całą historię łącznie z jutrzejszym spotkaniem u dyrektorki.. Nie wydawali się być zadowoleni, ale wolałam się przyznać niż potem się przed nimi kajać. Poszłam do swojego pokoju i rozpakowałam plecak. Później wzięłam kąpiel i przygotowałam się do szkoły. Gdy już wszystko zrobiłam, mogłam się w końcu położyć. To był ciężki dzień.. Bardzo szybko odpłynęłam daleko w stronę snu.

            Rano obudziła mnie krzątająca się po pokoju Viki.

-Co tu robisz? – zapytałam.

-Chodź, zaraz się spóźnisz do szkoły.. – uśmiechnęła się ciepło. – Śniadanie czeka na dole, a ja w samochodzie. Pośpiesz się.. – powiedziała i wyszła z pokoju .

Wstałam niechętnie z łóżka i poszłam do toalety doprowadzić się do porządku. Ubrałam się, uczesałam i umalowałam, po czym wzięłam plecak i zeszłam na dół. Skierowałam się w stronę kuchni i zjadłam przygotowaną dla mnie jajecznice. Gdy już byłam gotowa wyszłam na zewnątrz, gdzie czekała Viki, wsiadłam do samochodu i ruszyłyśmy do szkoły.

-Dlaczego mnie odwozisz? – zapytałam.

-Mam parę spraw do załatwienia, więc pomyślałam że ciebie również odwiozę. – mrugnęła do mnie. – Mam nadzieję, że dyrektorka będzie wyrozumiała..

-Nie martw się, chyba mnie lubi. – zaśmiałam się.

-To dobrze.. – zaparkowała przed wejściem. – Miłego dnia!

-Miłego! – ucałowałam ją i wysiadłam z auta.

Zgodnie z wczorajszymi zaleceniami udałam się pod gabinet staruszki. Wkrótce dołączył do mnie Black.

-Kastiel! – szybko się do niego przytuliłam.

-Uspokój się, Courtney. – pogłaskał mnie po głowie. – To chyba twój pierwszy ochrzan, prawda buntowniczko? – zaśmiał się cicho.

-Pff.. – odsunęłam się do niego. – Przynajmniej nie będzie nas trochę na lekcjach, nie? – uśmiechnęłam się pocieszająco.

-Zawsze widzisz pozytywy.. – złożył pocałunek na moim czole.

-Staram się.. – wyszczerzyłam zęby, jak głupia.. Czemu zawsze przy nim wychodzę na idiotkę..

-Panno Courtney, Panie Black zapraszam.. – drzwi do gabinetu otworzyły się.

Weszliśmy posłusznie do środka. Wnętrze było przytulne, można by było powiedzieć, że panował tu prawdziwy, babciny klimat. Posłanie, na którym spał pies dyrektorki- Kiki, znajdywało się pod oknem, obok mięciutkiej kanapy. Naprzeciwko niej stało dębowe biurko, które usłane było wszelkimi papierami, a przy wejściu stał drewniany wieszak. Wiedziałam, że Dyrka nie jest taka zła..

-Wiecie czemu was zaprosiłam, tak? – odezwała się siwowłosa.

-Tak.. – odparliśmy niemal jednocześnie, z tym że ja okazałam skruchę, podczas gdy Kastiel westchnął.

-To było bardzo nie rozsądne z waszej strony.. – zaczęła. – Pan Farazowski, jak i inni nauczyciele się bardzo o was martwili. Mieliśmy iść was szukać, ale w porę stamtąd wyszliście.

-Przepraszamy.. Chcieliśmy pójść na skróty i.. – spojrzałam jej w oczy.

-Wiem, wiem panno Courtney. Wszystko rozumiem, ale z wiadomych przyczyn nie może ominąć was kara.. – spojrzała na Kastiela.

-Co mamy zrobić? – burknął.

-Wiecie.. Postanowiliśmy zrobić jeszcze jedno, pomocnicze stanowisko w radzie uczniowskiej.. – uśmiechnęła się złowrogo.

-Iii? – zapytał Black.

-Wkrótce odbędą się wybory, w których zostanie zgłoszona kandydatura panny Courtney..

S Ł U C H A M?!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~