Rozdział 36

„Nie miałaś być chłopcem?”

            -Alice! – usłyszałam znajomy ochrypły głos, po chwili poczułam jego ręce na moim brzuchu. – Idziemy.

To był Black. Odciągnął mnie gdzieś dalej, z dala od ciekawskich oczu.

-Oszalałaś? – złapał moje ramiona. – Co ty robisz? Spuszczam cię z oczu na chwilę, a ty postanawiasz się bić? – wydawał się zaskoczony.

-To ona ściągnęła tu Maxa. – wyszeptałam. – Zrozum. Nienawidzę tej dziewczyny tak jak wysokości, a nawet bardziej..

-To się dobraliśmy.. – zaśmiał się. – Muszę ci powiedzieć, że całkiem dobrze zadałaś cios.. Ale wolę nie wiedzieć, gdzie się tego nauczyłaś.

-Wiedziałam, że zawsze mogę na ciebie liczyć. – uśmiechnęłam się niewinnie.

-Chodź, idziemy do autobusu. – pociągnął moją rękę i wprowadził do autokaru. – Tu będziemy siedzieć. – wskazał na puste miejsca. – Więc teraz tu zostań, a ja za chwilę wrócę..

Wyjęłam z plecaka komórkę i zaczęłam grać. W sumie, to mi ulżyło jak jej przywaliłam. Czasem trzeba wypuścić emocje..

Nagle do autobusu zaczęli wchodzić uczniowie. Wśród nich była także Amber, która przykładała coś do twarzy. Gdy przechodziła obok z jej ust było słychać ciche wyzwiska pod moim adresem, ale nie przejmowałam się tym. Blondi poszła na końcowe siedzenia, a za chwilę zjawił się mój ukochany.

-Okej… Teraz nie będziesz miała problemów, ale postaraj się już nie bić. Tak na przyszłość.. – ukradkiem pocałował mnie w policzek, a ja poczułam że lekko się zarumieniłam.

-Zrozumiano. – posłałam mu ciepły uśmiech.

Podróż do lasu minęła mi bardzo szybko. Może dlatego, że na chwilkę przysnęłam, ale niemniej było miło. Rozmawiałam raz z dziewczynami, raz z Kastielem. Wygląda na to, że ten drobny incydent poszedł w niepamięć.

-Uwaga młodzieży. Dotarliśmy na miejsce.. – usłyszeliśmy głos pani Dyrektor.

-No, to zaczynamy.. – westchnęłam do siebie.

Po chwili wszyscy zaczęli wychodzić na zewnątrz. Postanowiłam, że nie będę się pchać i poczekam, aż wszyscy wyjdą. Gdy autokar opustoszał, wzięliśmy plecaki i również poszliśmy na „start”. Po drodze spotkałam Jade’a.

-Alice, jak miło cię widzieć! – uśmiechnął się ciepło.

-Cześć, Jade! – zaśmiałam się. – Co tu robisz?

-Pomagam przy jakimś zadaniu.. – uniósł brew i spojrzał na Kastiela.

-Jak tam z Iris? – wypaliłam.

-Iris? Ach.. No, ten.. – zaczął kręcić.

-Nie powiedziałeś jej? – westchnęłam. – Mój jedyny dobry uczynek poszedł na marne!

-Haha, poradzisz sobie z tym. Do zobaczenia Alice! – machnął ręką i poszedł.

Spojrzałam na Kastiela.

-To był typ z klubu ogrodników? – burknął.

-Ta. – rozejrzałam się dookoła, uwielbiam przyrodę.

-Co ci? – spojrzał na mnie kpiąco.

-Co ma być? – ucięłam temat i powędrowałam dalej.

Po drodze trafiliśmy na Lysandra i Nataniela. Szepnęłam Blackowi, aby powstrzymał się od komentarzy, a ten tylko się zaśmiał.

-Kogo my tu mamy? – uśmiechnął się zgryźliwie. – Cześć, Lysander!

-Cześć chłopaki! – poprawiłam i trzepnęłam go dyskretnie w ramię. – Gotowi na bieg?

-Można tak powiedzieć.. – westchnął Nataniel.

-Tylko niczego sobie nie uszkodź. Nigdzie nie znajdziemy drugiego takiego! – Kastiel zaczął imitować mój głos.

-My już lepiej pójdziemy… Powodzenia wam! – uśmiechnęłam się przepraszająco do Nataniela i pożegnałam się z Lysem.

Pociągnęłam za sobą czerwonowłosego, który nie zdawał sobie z niczego sprawy.

-Nie mogłeś sobie tego darować?! – spiorunowałam go wzrokiem.

-Sorry. To jest silniejsze ode mnie.. – zaśmiał się. – No chyba się nie obrazisz..

Milcząco wbiłam w niego swój wzrok.

-Dobra, przepraszam. Tylko nie patrz już tak na mnie, bo wyglądasz jakbym ci kogoś zabił. – podszedł do mnie z zamiarem objęcia, ale odsunęłam się.

-Sorry. To było silniejsze ode mnie. – zniżyłam głos.

-Jesteś okropna, Courtney. – skwitował.

-Ty też, Black. Ty też.. – uśmiechnęłam się zgryźliwie.

Chwilę później doszliśmy na zbiórkę. Gdy Dyrka wraz z Farazem dali uczniom długi wykład na temat bezpieczeństwa i instrukcji, rozpoczął się wyścig. Każdy dostał listę potrzebnych rzeczy i dodatkowe instrukcje. Gdy usłyszeliśmy gwizdek, ruszyliśmy przed siebie. Pierwsze zadanie okazało się bardzo proste. Trzeba było znaleźć parę rzeczy, które były naprawdę beznadziejnie schowane. Będąc w parze z buntownikiem, można by rzec że jest się solo. Leń, nic nie robił i dodatkowo mnie pośpieszał. Czas bardzo szybko płynął. Wykonywaliśmy zadania, spadłam z drzewa rozwiązywaliśmy zagadki, ledwo wytrzymywałam z Blackiem spotykaliśmy naszych przyjaciół, chciałam do domu świetnie się bawiliśmy, aż w końcu trafiliśmy do ostatniego etapu, gdzie ponownie przywitał nas Jade.

-Okej, musicie znaleźć sześć niebieskich szarf. Po wszystkim macie do mnie przybiec, jasne? – uśmiechnął się i nas pospieszył.

Szliśmy jakąś drogą, póki nie zobaczyłam czegoś w krzakach. Okazało się, że jest tam pierwsza szarfa, ale leży na niej mały jeżyk. Spojrzałam na Kastiela.

-Przesuń go.. ale delikatnie! – rozkazałam mu.

-Pff..  – westchnął i pochylił się nad zwierzęciem.

Myślałam, że nic nie może się nie udać, ale po chwili usłyszałam soczyste przeklęcia ze strony buntownika.

-Co się stało? – zapytałam zdziwiona.

-Zaatakował mnie skurczybyk! – warknął.

-Mam uwierzyć, że mały jeż cię zaatakował? – zaśmiałam się.

-Teraz milcz. – spojrzał się gniewnie.

-Pokaż to Herkulesie.. – parsknęłam i wzięłam jego rękę, w którą były powbijane małe igiełki

Po kolei zaczęłam je wyciągać, oczywiście słuchając przy tym marudzenia czerwonowłosego.

-Gotowe. Wielki Kastiel Black uratowany od śmierci spowodowanej ukłuciem jeża… – uśmiechnęłam się kpiąco.

Postanowiłam przejąć na siebie to ciężkie brzemię i podeszłam do malucha.

-Chodź tu.. – delikatnie przewróciłam go na brzuch, po czym przesunęłam kilka centymetrów dalej – Gotowe! – oznajmiłam, trzymając w ręku zyskaną szarfę.

-Nikomu ani słowa.. – skwitował krótko Black.

-Oczywiście.. – zaśmiałam się.

Resztę szarf znaleźliśmy bez wielkich problemów. Szybko wróciliśmy do Jade’a, ale zobaczyliśmy że nie jesteśmy sami. Przed nami stali Nataniel i Lysander. Oddaliśmy materiały Jade’owi i pośpiesznie pokierowaliśmy się wytyczoną przez zielonowłosego ścieżką.

-Czekaj… pójdziemy tędy. – odezwał się Kastiel.

-Ale to nie nasza ścieżka! – spojrzałam na niego pytająco.

-Idziemy. Inaczej gospodarzyk nas prześcignie. – burknął zdeterminowany.

Spojrzałam na „naszą” nową ścieżkę, która najwidoczniej nie należała do popularnych.

-Źle to wygląda… – wyszeptałam w duchu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~